Hoe stemt ‘Het Hoekje’?

Het is een van de laatste bastions der ontmoeting. Een plek waar mensen uit diverse sociale klassen elkaar treffen en een woord wisselen terwijl zij wachten op hun bestelling. De snackbar. Nederland telt er zo een 4820. Veel voorkomende namen zijn ‘T Trefpunt en ‘T Centrum, maar de meest gekozen naam voor cafetaria’s? Dat is ‘T Hoekje. Kiespijn ging (FAKENEWS!) op reportage en vroeg mensen in de Hoekjes van Nederland naar hun mening over de komende verkiezingen.

“Hey buurman!” roept snackbareigenaar Feli vanachter de frituur. Ik woon niet naast de snackbar. Sterker nog ik ben hier nooit eerder geweest. Even denk ik voor iemand anders aangezien te worden. Totdat hij zich omdraait en lachend zegt: “Zelfde als altijd?”. Iedere klant die tijdens de twee uur die ik in de snackbar ben binnenkomt begroet hij met buurman/buurvrouw. Het blijkt een van de vele standaard grapjes die de uitbater rijk is. Ik bestel een frietje speciaal en een vegetarische frikandel met (mijn politieke kleur kan maar beter direct duidelijk zijn) en neem plaats aan een tafeltje bij de voordeur. Terwijl de friet en snacks het vet in glijden kijk ik naar de televisie boven mijn hoofd. Ongehoord Nieuws staat op.

Feli ziet mij naar de t.v. kijken. “Ik stem rechts”, roept hij. Even weet ik niet of hij een grapje maakt, totdat hij vervolgt: “Ik wil terug naar Turkije op kosten van de Nederlandse staat.” Dan komt er een man binnen. Aan zijn kleding te zien denk ik dat hij schilder is. “Klopt” zegt hij. Ik mag hem Mark (41) noemen en terwijl de frietbakker de bestelling, die hij eerder telefonisch door had gegeven, inpakt vraag ik Mark naar zijn opvattingen over de politiek. “Een grote kolerezooi” zegt hij “Grootste boeven van allemaal, en niet alleen Rutte en zo hé, nee iedereen. Een poot nat. Ze zoeken het maar uit.” Terwijl Mark afrekent vraag ik Mark of hij er dan aan denkt Souverein te leven. “Wattus?” zegt die lachend terwijl hij naar de uitgang loopt. “Geen idee wat dat is, maar denk het niet. Daarvoor hou ik teveel van een barbecuetje op zijn tijd”.

Het duurt even voordat de volgende klanten zich in Het Hoekje laten zien. In de tussentijd houdt de eigenaar mij bezig met flauwe woordgrappen en slechte moppen. Het duurt even voordat hij politiek kleur wil bekennen “PVDA, een jongen komt hier vaak. Hij is dan wel lokaal maar is een goede jongen met goede plannen. Jij dacht zeker die allochtoon stemt Denk he?” Ik zeg dat ik niet zoveel Denk en net als Feli zijn moppentrommel weer wil openen betreden twee dames van begin zestig de frituur. Als zij iets later aan het paneermail van hun nog net iets te hete Van Dobben kroket staan te knabbelen willen ze mij wel te woord te staan.

Ze blijken Thea en Anja te heten, beide 62 en zijn een dagje aan het winkelen. “Het zou wel wat meer over ouderen mogen gaan.” begint Thea, “Ik hoor iedereen altijd alleen maar over jongeren, maar wij dan? Er is niemand die voor ons opkomt.” Ik had haar willen vragen of zij weleens van 50plus had gehoord, maar voordat ik de kans krijgt steekt Anja van wal. “Ik vind het vooral goed dat er een keer wat anders gebeurd na al die jaren Rutte. Het is wel tijd voor iets anders.” “Weet jij dan al waar je op gaat stemmen?’ vraag Thea haar voordat ik dat kan doen. “Ja, zelfde als altijd. VVD.” Thea gooit, nog kauwend op haar laatste hap, het servetje waarop de kroket lag in de prullenbak en klopt haar handen schoon. “Wij moeten weer gaan, anders missen we de bus zo”. De dames groeten Feli en mij en net als ook ik, toch wat gedesillusioneerd naar buiten wil stappen komt er een groepje studenten aan. De meesten blijken nog te zweven, qua stemmen dan. Geestelijk zijn ze behoorlijk down-to-earth en voornamelijk erg brak. Twijfel is er tussen Volt, PVDD of toch de PVDA/GL combi. Ze weten het gewoon nog niet. Debatten kijken ze niet en partij programma’s lezen ze niet. Ook via de socials volgen ze de politiek niet. Wel weten ze zeker dat het anders moet. Eentje geeft aan zowel bij het woonprotest aanwezig te zijn als op de A12 gestaan te hebben. Een definitieve keuze maken ze pas in het stemhokje.

Deze reportage is een werk van fictie. Ik ben nooit in een snackbar geweest om daar met mensen over politiek te spreken. Toch zijn de gespreken in dit artikel echt. Ze komen uit diverse voxpop video’s over de politiek en korte gesprekken die ik met derden had. Ook de snackbar en zijn eigenaar zijn echt. Al heet die niet ‘het hoekje’.